De Piso illo saltatore

Olim, in horto ab omnibus hominibus derelicto, pisum erat. Hoc pisum solum stabat et dies in tristitia agebat. Pisum illud vagulos nimbos in caelo conspiciebat dum hortus, qui privatus erat omni humani laboris, infestatus erat inutilium herbarum infinitarum. Interdiu silentium imperabat et unicus sonus cantus avium erat. Quondam merula illic pervenit, pisum vidit et id edit.
Admodum laetum, pisum illud in caelo surrexit, absconditus in ave sicut Ionas in ventre balenae et, sub ala prolatum, omnia in terra mirabundum dispicebat.
« Vah – dixit – ut parva omnia dilucent. Eae ipsae pisa videntur ! » – et felix cachinnabat.

PROPOSITUM PARTIS PRIMAE

O Tempora, O mores….

Inter magna monumenta populi veneti unum praecipuum est: cornua. Nam notum est mulieres venetas consuetas esse cornua mittere in capitibus suorum virorum.

Hoc horribile est sed… ita est.

Ne Ecclesia Catholica quidem extirpare hoc horribile institutum potuit.

Hodie, autem, videmus in summo esse rem discrimine quod iuvenis puellae superbae sunt suae proditiones.

Amen.

Ante diem quartum ibus Aprilis

Iuxta vetustam fabricam silente sedeo.

Illic, ubi omnia seduli laboris hominum resonabant,

nunc tacent.

Vehemens calor solis firmos muros comminuit

et omnia vincit helix.

In hac hora futurum tempus perit.

Accidit Mediolani

Hodie, vir ingressus est in tribunalem Mediolani et necavit iudicem advocatumque et propinquum suum.

Peto: insania fuit?

Minime! Iustitia, una tantum, facta est!

Adnotatio de tempore laboris

Puella quae Domini curat bananam assurgit ad maximam gloriam!

Quid manet?

“Quid manet amoris tui pulcrae puellae?” – querebat mihi anima mea.

“Nihil” – respondi illae.

“Dicisne vere?” – institit illa.

Longe cogitavi sed dixi: “Una res manet, vero… Cornua.”

Primo Vere

Tempus fugit et ego pinguem facio….

“Cur non te movis?” – quaerebat anima mea mihi.

“Cur te non mergis in luce et aere veris?” 

Hanc precem exaudivi et, cum exissem, in rure ambulare incepi.